بیابان را سراسر مه گرفته است. ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم. کند نگاه تو آغاز تا فسانه گری را. به یادم آورد افسانه ی فسون و پری را. تو پاک می کنی آخر ز متن حافظه ی شعر. دوباره فرصتم از دست رفته بود و نگاهم. برای او همه ی فصل های در به دری را.

تنها یک پرواز به مقصد نامعلوم. پنجره و پروانه قهر نبوده اند. نه شعر و نه شوی لباس. و شوالیه گی بر جمجمه اش. و کنار زوایای تاریک ایستاد. حالا نه از شعر کاری ساخته است. سلام به همه ی دوس.

از همه برای اینکه مدتی نبودم و نتونستم به کامنت های قشنگتون جواب بدم عذر می خوام . و ممنون که با وجود همه نبودن های من فراموشم نکردین. گاهی که حیف می کنم اوج نگام را. گاهی که چرت می زنم از.

هنی تشنتمو وت لوک نزمه. دلم درس و وش یه کوک نزمه. مه کردم ایست قلبی ته پرستار. ولی دم ده نفس واشوک نزمه. منی حال خرواوم کس نه اینه. همه رنج و عزوم کس نه اینه. ده دردت دکتریاوقتی که رتی. همه کردن جووم کس نه اینه. شنفتم دار و دسه جم کنی تو. دمینشومن منی هی کم کنی تو. مه خم قد ونمه ده بار دیریت. چنی زی ترقد من خم کنی تو. ده وقتی رتیه روح و روونم. هوای ناتوونی من ده جوونم. ده بسکی بی وفایی ها ده دوسی.

باز هم اين عاشقانه سهم ديوار است. خانه ای از جنس ایمان. قبر من هنوز از تو می سوزد. میل رفتن مکن ای دوست دمی با ما باش. يکی از کلاغ ها مرد. بوی خوش تو هر که ز با. از يار آشنا سخن آشنا شنيد.