لمس کن کلماتی را که برایت می نویسم. تا بخوانی و بفهمی چقدر جایت خالیست. تا بدانی نبودنت آزارم میدهد. لمس کن نوشته هایی را که لمس ناشدنیست و عریان. که از قلبم بر قلم و کاغذ می چکد. لمس کن گونه هایم را که خیس اشک است. لمس کن لحظه هایم را. تویی که هنوز نمی دانی من که هستم. لمس کن این با تو نبودن ها را. هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم. با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم. اندوه من انبوه تر از دامن الوند. بشکوه تر از کوه دماوند غرورم.