این داستان جابجایی های اجباری هم مسخره شده است. تنها راه ممکن پیدا کردن یک میزبان داخلی است. طبق پرس و جوهایی که از دوستان اهل فن کردم بلاگ اسکای را پیشنهاد کردند فعلا در آنجا با وبلاگ و آدرس جدید می نویسم تا بعد.

کلا در بهترین شرایط ما در مورد جزئیات بی اهمیت زندگی فکر می کنیم که حق انتخاب داریم و با آن خوشیم. و بعد اینقدر در این خوش بودن خودمان غرق می شویم که بعد فکر می کنیم چقدر مختار هستیم زندگیمان خوب شود! و اصلا نمی دانیم که چقدر فاکتور هایی بود که ما نمی توانستیم درباره شان کاری بکنیم. نمی توانستیم پدر مادر کشور دین و حتی جنسیت خود را انتخاب کنیم.

سالهاست که اینجا چیزی ننوشتم. غصه میخورم وقتی میبینم دوستای قدیمیم دیگه نیستن. دلم میخواد بنویسم گرچه میدونم هیچ کس نمیخونه. یعنی کسی نیست که بخونه. بعضی حرفا داره خفم میکنه. رنجی که این چند سال کشیدم. درد بزرگی که اگه بشینم و بهش فکر کنم داغونم میکنه. چه سخت ودرد آور است که آدم تنها نباشه و احساس تنهایی مثل خوره تمام وجودشو چنگ بزنه. تاريكي مطلق خفه ام ميكند. افسوس كه محصورم بين ديوارها.