تا آب شدم سراب دیدم خود را. آگاه شدم غفلت خود را دیدم. بیدار شدم بخواب دیدم خود را. اینم از بیست و نهمیش.

من و خودم و دلم. یاداشت ها ی تنهایی من. تنهایی های یه هیچ کس. وقتی کسی در کنارت هست. به لبخند بین حرف هایش. به چشم هایش خیره شو. دست هایش را به حافظه ات بسپار. که حسرت یک نگاه سرسری را هم به دلت میگذارند! و شايد انسان حسرتيست که تکامل يافت و با ياد بيمار شد.

قندم ده,پندم ده,طالع بلندم ده. نمیدانم مادر شدن مثل چیست. من مادر نشده ام و شاید هرگز نشوم. نمیدانم مادر شدن مثل چیست.

چه زود همه چیز به خاطره تبدیل می شود. از یک دقیقه پیش تا سالهای دوووووور. سالهایی که گاه وقتی در دالانش فرو می روی , چنان تو را سحر می کند که بدون آنکه بفهمی دقایق زیادی را در آن قدم می زنی و خیال بیرون آمدن نداری تا تلنگری شاید از لحظه حال تو را به خود بیاورد. با تمام احوالات خوب این روزهایم که زیبایی هایش را به هیچ چیز دنیا نمی دهم. دلم قنج می زند برای روزهای سرخوش نوجوانی. مثل همین وبلاگ که کوله باری است از احساسات خوش و صادقانه نوجوانی با یک بقل امید و آرزوو. و من همچنان دوستش دارم.

چون سایه مرغان هوا در سفر خاک. آزار به موری نرساندیم و گذشتیم.