سلام من وبلاگ بلاگ فا که داشتم کلا رفته رو ی هوا. یک وبلاگ دیگر زده ام با ادرس. من به دلیل فیلتر شدن اینجا و اینکه اپ کردن وبلاگ از اینجا تقریبا برام غیر ممکن بود به آدرس. ته چینی که یک زندگی را به زد! چند روز پیش با تو رفته بودیم بازار تهران. در واقع رفته بودیم تهران گردی کنیم. اما چون تهران گردیمان با شرف الاسلامی و ته چینش شروع شد بعد از غذ.

ولی آخرش همیشه قمارخونه س که برنده نهائیه و این معنیش این نیست که به تو خوش نگذشته. مثل اتفاق ساده ای که هیچوقت قابل حدس زدن نیست.

در این وبلاگ دیگر چیزی نوشته نخواهد شد. دیشب برای اولین بار بعد از ازدواجمون قهر خوابیدیم. صبح هم من برای رفتنش بیدار نشدم و اون هم هیچ تلاشی برای بیدار کردنم نکرد. دیشب دعوا کردیم و سر هم داد زدیم! مسئله باز هم همین شرایط کاری و شرکت من بود. آخ که چقدر دلم از دستش گرفته.

همیشه می پنداشتم کسی را که آنطور دلم می خواهد دوستم بدارد. اما تو وارد زندگیم شدی و نشانم دادی که عشق حقیقی چیست. و چه عاشقونه این جمله رو با بند بند وجودم همراه کردی . و تمام لحظه های که گفتی . مینا بگو کم نمی شی از من. و من با لبخندم همراهی می کردم . خودمو بیشتر تو آغوشت جا می کردم که بفهمی ما جدا نمی شیم از هم. باورم میشه که زنده ام.

به پایان آمد این دفتر. پروانه منم زنی پشت هیچستان در آستانه فصلی سرد.

اکتبر 14, 2010 بدست ل. جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم. غار حرا زیباترست یا تونل توحید. اوت 30, 2010 بدست ل. بعد رفیقم در آستانهی رفتن گفت که مثل سگ پشیمونه و گه خورده و دلش میخواد بمونه. با فامیل و قوم و خویش خدافظی کرده و ازشون کادو و سرراهی گرفته. پول داده و بلیط و چمدون و کولهپشتی خریده. اگه دم رفتن دبه در بیاره ملت فکر میکنن مریضه و دیوانه. تو مال من گفته شده که آ.

همان که بازی ام داد. ای خدا از دست تو.