گاهی بهتر است ساکت باشم. کلماتم که ناشیانه از سکوت می گذرند. معنا را شهید می کنند. همه اش حیرت است . همه اش لذت است و سپاس. کودکان بزرگ می شود و بزرگ ها به تکرارها عادت می کنند. در کهنگی و مردگی فرو می روند و جسم ها را بی اشتیاق به اینسو و آنسو می کشند. نمی بینند که چگونه نارضایتی چشمانشان را تاریک می کند. قدر چیزهایی که دارند را نمی بینند و برای آنچه دمی دردشان را ساکت کند حرص می زنند.

ظ روز شنبه ٢ آبان ۱۳۸۸. باد سرد پائیزی از فراز بلندترین کوهها بلند شد. بسوی دختر وزیدن گرفت و موهای دختر را بالا برد. خاطراتش در چرخش باد می رقصید. بر فراز بالاترین کوهها در اندیشه ی عمیق ترین دره ها غرق بود. دختر بر فراز بالاترین کوهها ایستاده بود. کودکی اش از برابرش گذشت.

در این شب ظلمانی و تیره. تاریکی بر قدیس درونم سایه افکنده است. سست سست به لرزه می خواند. قدیس به فریادی چنین ام گفت. که همیشه بوده و هست و خواهد بود. الماس شدن این تاریکی نهفته در من چه دردناک است. شرور هر لحظه بر پیکره ام نهیب می زند تا خسته ام سازد و نومید. و به انصاف که دست اش قویترین دست ها بوده است.