میتراود ذهنم و می گشاید روزنه ای رو به خدا. از تمام چیزهایی که وصلمان کرد به هم. بارانی که بی دریغ بارید. و کوچه ای که برای ما نیمه تاریک شد. شبی که تمام بودنش را تقدیم ما کرد. و دل هایی که آماده سپردن بودند. با دستهایمان خاطره خیس عاشقانه به هم دادیم. ما حریص بوی نم کوچه بودیم و. که از لابلای موهای من و دستهای تو بگذرد. و بوی مرابه نام تو و شانه های مردانه تو را به نام من بزند. طعمش هنوز هم دهانم را پ ر کرده. و کاغذی بی خوکار بردارم.

یکشنبه بیست و سوم فروردین ۱۳۹۴. گاهی آدما فقط از خودشون فرار میکنن. دستی تمام جادههای خوشبختی را. از زیر پاهایم کشید! شنبه بیستم اردیبهشت ۱۳۹۳. تو را به رقص دعوت میکند. زخم دندانهای تیز و خراشهای ناخنش را. بهجان میخری و همآغوشش میشوی. پنجشنبه بیست و هشتم فروردین ۱۳۹۳. بر تمام دیوارهای توکیو مینویسم.