برگشتن آسان نبود و نه آسانی رفتن! برگشتم با کوله باری از عشق گمشده! اما راه طولانی بود و کوله من تهش سوراخ! داستان عاشقی من حکایت رو آب یادگاری نوشتنه! یکی نیست بگه آخه چرا این مخو از آکبندی درش نمی یاری! من وعاشقی راهمون جداست. درست همین احساس لعنتی رو داشتم. الان بعد ۴-۵ سال بازم درست همون احساس رو دارم و بازم با همون فرد خاص مشکل دارم. ببینم آدم مگه چند بار می تونه عاشق یکی بشه و بعد. هر بار فکر کردم که دیگه تموم شده! اما بعدش دوباره شروع شد! تو نيستي.

با مشتی کابوس همسفر شده ام. و اکنون از مرز تاریکی میگذرد. برگ ها روی احساسم می لغزند. برگ ها روی احساسم می لغزند. کنار مشتی خاک در دور دست خودم تنها نشسته ام . اوج خودم را گم کرده ام. میترسم از لحظه بعد و ازین پنجره ای که به روی احساسم گشوده شد . شاسوسا شبیه تاریک من! من این وبلاگ ها رو میخونم. تنهایی شاید یک راه باشد. بی عشق زندگی شیرین تره.

اگه هنر پیشه ها عوض نمی شدن.