روزی ما دوباره کبوترهایمان راپیدا خواهیم کرد. من تمام دنیا را به دنبالت گشته ام. همه ی نامهای ایرانی را مرور کرده ام. شاید بوده ای و رفته ای. شاید هم پشت دربهای سفارتخانه ای منتظر . اما تو که نام نداری. تو سالها عاشق دختری بودی که دیگر نیست. حواست پرت روزنامه ها می شود وقتی. کسی از ظریف حرف می زند. تو می فهمی اگزیستانسیالیسم یعنی چه. و از سارتر سخن می گویی و صدایت لابه لای دود سیگار. نه تو پیپ می کشی.

دوستی دیرینه از سرزمینی دوردست در رویا. چقدر زود دیر می شود. 4 سال گذشت و چه قدر پر تلاطم و مواج بود این گذر عمر. انگار خونه ای ک بعد از چندین سال دوری دوباره برگردن توشو. بوی گرد و خاکاشو حس کنن. اما امنیتش واسشون مث قبل باشه. خیلی زود گذشت اما حرفام دیگ بوی خوش قدیمو ندارن. انگار خیلی از خودم فاصله گرفتم. دیگه حرف دل شاید نزنم. خلاصه حیف گذشته و حیف اون خوبیا.

مزار آن دو دست جوان را می گویم. جامعه وبلاگ نویسان شهر سنندج. سبز هستم و امید دارم. توهمات فانتزی یک دلقک مدرن. ورق پاره های یک لیلی. دست نوشته های یک دیوانه. نوشته شده توسط banoie sabz در دوشنبه بیست و چهارم مرداد 1390.

اگر که کالاها بازم قیمتاشون قد کشیده. اگر تو هر وزارتی پارتی و رشوه جاریه. اگر تو هر اداره ای تخلف اداریه. اگر واسه یه لقمه نون.

از این همه حیوان دوپا که بر کشورم حکومت می کنند. شاید روزی برسد که دیگر فراری نباشم و آزاد زندگی کنم. شاید روزی به این خانه بازگشتم شاید هم نه. شاید طولانی باشد شاید هم نه.