در جاده ای که به افق می رسد. مرد رو به خورشید سرخ ایستاده. تا رویاهای رنگارنگ غروب را بشکافد. و با آن نوارهای نارنجی زیبا. رویاهایی روشن تر از غروب. وقتی سرانجام از غرقاب واژه ها بیرون می آیم. هیچ واژه ای قدرت توصیف تمام آن احساسات ناب را ندارد.

جمعه بیست و پنجم مهر 1393. این دلتنگشدنهای انتظار ناکشیده ناخوانده غم دارند. غمی که حکایت از چیزی برای همیشه از دست رفته دارد. چیزی که نمیتوانسته و نمیتواند باشد. میمانی که به کدامش اعتماد کنی. انگار نمیدانی که حرف اعتماد نیست اینجا. من این آوارهی این شهر بی فرسنگ. برای من دور از آدمها زی.

پستان های رو به آسمان. سرود جدید کمپین یک میلیون امضا. وبلاگ هایی که می خونم. آرشیو قدیمی ام رو هم کم کم منتقل می کنم به خونه جدید. وقتی زیادی سایبری می شویم. تکنولوژی را می ستاییم تا روزگار بگذرد.

روایت ساده تو از زندگی شگفت انگیز است. به گمانم فقط وقتی می شود اینگونه بی محابا عاشق شد که تکلیفت را با زندگی و با خودت دانسته باشی. من اما انگار مشغول حل یک معادله پیچیده چند مجهولی هستم که مجهولاتش از معادلاتش بیشتر است. نوشته شده در در ٢٩ مهر ۱۳٩٤. می شود که تو باشی و من هم باشم. نبودن تو و بودن من قطعا نمی شود. فرشته کوچک و معصوم من. عمر من از آن تو باشد اما می شود.