نوشته شده در یکشنبه بیست و نهم آبان ۱۳۹۰ ساعت ۱۰ ب. در ترسیم سنگ نبشته ی مجهول. نه کوچ و نه بلند. در ترسیم سنگ بدون تشییع. نوشته شده در دوشنبه بیست و ششم مرداد ۱۳۹۴ ساعت ۱۲ ب. صداي زن كم كم داشت خاموش مي شد. ناله هاي خفه اي از عمق جونش در مي اومد. مرد سرش رو روي توده ي نرم و لغزنده اي گذاشت و آه بلندي كشيد.

Every Day Live For The Day- هر روز براي همان روز زندگي كنيد. من از یلدای تو خسته م. من از چشمای تو دورم. من و تو اتفاقی شد. که با هم آشنا باشیم. ولی این رسم دنیا بود. یه روز از هم جدا باشیم. دل و جونم داری میری. چقدر خوب است بتوان ساده انگاشت. چقدر خوب است بتوان ترسیم کرد رویایی را که در کودکی ساخته ای. کاش بتوان همه این دقایق را زیست. و باید دید و بسیار رفت.

بوسه ی کوچکی که چاقو شد. صورت گریه ای که میخندید. ز ن کنار سکوت موسیقی وسط یک اتاق می رقصید. روی شانه شلال موهایش رنج های سیاه را بلعید. صورتش مثل یک جوانی تلخ طرح زیبای یک جنایت بود. خون سرخ انار لب هایش روی فرش اتاق می پاشید. زن کنار سقوط موسیقی چرخ می زد به روی انگشتش.

گاهی نیز مرتکب عکس می شوم! و نیز مرتکب کارشناس امور فرهنگی شدن در اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی لرستان هستم.

چگونه به پنجره اعتماد کنم. لحظه هایی با ابوالفضل پاشا. بی حواس ترین زن دنیا. وب نوشته های بهزاد خواجات. شعر می کشد مرا به پیش. سپیده دمی که بوی لیمو می دهد. عزیز کلهر بنيانگذار شعر وحشت ايران. پراز گریه های من است. پراز گریه های من است.