دلنوشته هاي دختري از سرزمين عشق. آتشے نمے سوزانב ابراهیم را. و دریایے غرق نمےڪنב موسے را. تا برسב به خانه ے فرعون تشنه به خون ش. دیگرے را براבرانش به چاه مے انבازنב. سر از خانه ے عزیز مصر בرمے آورב. او ڪه یگانه تکیه گاه من و توست.

به نام خدایی که ایران را آفرید. از لرزش بگویم که گاهی آنچنان زیباست تا اوج عشق آتشین و زمانی چونان زشت به سان هر پلیدی.

دلم می خوتد بشینم واسه یکی همه چیو بگم همه چیو! این روزا هیچ کسو ندارم براش بگم بدجوری تنهام! چقدر الکی بزرگ می شویم. سوم اردیبهشت و من در استانه ی سنی که هیچ وقت فکر نمی کردم بهش برسم یا اینکه اگه برسم چی می شه. نمی دونم هیس چنده نمی دونم چند ساله دارم اینجا ناله می کنم نمی دونم. اما دلم یه دوست می خواد که غریبه باشه که نشناسمو من بتونم از هر دری براش بگم اونم قضاوت نکنه گوش کنه فقط همین . خیلی مشنگ می زنم این روزاااااااااااااا. چشایی که هرز بپره مال من نیست دیگه نمی تونم توشون نگاه کنم.

با شمس مگو از عشق . همه پرسند این ایام از اسرار پنهانی. گهی از عشق پرسند و گهی زاین عالم فانی. دریغ هرکس عقیده دارد آن دنیا کند برداشت. آنچه پیش ارسالش نموده زعالم فانی. همی دیدم بطور اتفاقی در گذر مردی. سخنهایش همه عالی ولیکن جیب او خالی. کسی نپسندد این ایام اظهارات طوفانی. بگفتا قیمت عشقم گزاف اما چه حاصل هم. که عاشق از عیار افتاده در این عصر ظلمانی. بدان در این زمان شلاق بر باور کند سلطه.