دوباره نگاه از پس پرده اشک. دوباره زدودن اشک و تاری دوباره دیدگانم. دوباره هم خوردن در مخلوط کن خوشبختی و ارمان. دوباره جنگ ارمان های به نسبت مساوی. که انگار تنها کاریست که از دستم می اید. با مادر شدنم دچار فلسفه ای سخت شده ام. از الفبای آغازینش تا افکار مرطوب ته ته ذهنم. من نقش ماهی شناور در تنگی را دارم که دیگر هوس دریا مرا به خود نمیخواند. من در میان تنگ ایستاده ام.

اگه تونبودی اگه به من امید رسیدن نمی دادی اگه با حرف زدن باتودلم آروم نمی گرفت اگه بامن قهر میکردی اگه نگام نمی کردی اگه عشقمو دست کم می گرفتی اگه خدای خوبم تو نبودی چی میشد . خداحافظ دلارامم هنوز جان از تو میگیرم. ولی درمانده و خسته دگر از بند و زنجیرم. خداحافظ ولی افسوس که من از زندگی سیرم. که قلبم می تپد اما دارم هر لحظه میمیرم. خداحافظ نگو تا کی که هرگز برنمی گردم. اگرچه چشم غمگینم تو را خواهد ز من هر دم. خداحافظ دل زخمی خداحافظ تن بیمار. خداحافظ غل و زنجیر خداحافظ در و دیوار.

میخواهم یک میلیارد بار بمیرم. و در جهانی برخیزم که همسایگان همدیگر را بشناسند. و مردم همه ی رنگ ها را دوست بدارند. که عشق به قیمت یک لبخند باشد. مردان نمیرند زنان نگریند و همه ی کودکان پدران خویش را بشناسند. که اندیشه ها بیش از کرده هاست.

داستانی عجیب ولی واقعی دارم که گفتنش. به وقتش می نویسم برایت.

بعد از مدتها امروز تصادفي يه سر به وبلاگم زدم امروز 19 تير مصادف با اول ماه رمضان ماه خداست. دلم برای معصومیت کودکانه ام تنگ شده. الان که بزرگ شدم بدم میاد از خودم از بودنم از غصه هایی که با بزرگ شدنمون بزرگ میشن و اما انگار قدرت ما برای حل کردنشون کم. بدم میاد از آرزوهایی که روی هم جمع شدنو نمی تونم بهشون برسم بدم میاد از ظلمی که بهم شدو ساکت موندم شایدم مجبور شدم ساکت باشم.

غیردل چیزی ندارم که بدونم لایق تو. دلمو از مال دنیا به تو هدیه داده بودم. باتموم بی پناهیم به تو تکیه داده بودم. اگه رفتی بی تفاوت به غریبه سرسپردی. بدون اینو که دل من شده جادو به طلسمت. یکی هست اینور دنیا که تو یادش مونده اسمت. من پذیرفتم که عشق افسانه است.