سنگ را سنگين ميكوبي و من هيچ نميگويم و تو انگار ميترسي بلند شوم و دنبالت بيايم. از اينجا كه بگويي خداحافظ و گوشي را بگذاري يك ساعت و چهل و سه دقيقه طول ميكشد و من . خيابان را سكوتي جادويي پر كرده بود. انگار اين خيابان طولاني با دو رديف تير چراغ برق و درختان محو . ir و سرنوشت فقط با داستان يا شعر به روز خواهد شد. حسابم با خودم پاکه ادامه مطلب.

یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود . من برگشتم تا کلی خاطره و آینده از این وبلاگ وصول کنم. از اين شهر غمگين بي خاطره. خداحافظي مي كنم از اين شهر سربي بي پنجره. خداحافظي مي كنم از خودم تا شما. خداحافظي ميكنم از دلم بي صدا.

تصمیم دارم از امروز داستان دنباله داری بنویسم از شخصیت هایی که روی کیبورد متولد میشوند و سزارین هر دوجین از آنها کمتر از چهارده ثانیه طول میکشد. اینجا هر چی به دهنم بیاد تایپ میکنم.

گاهی دلم برای خودم تنگ می شود. غبار غم برود حال به شود حافظ. تو آب دیده از این رهگذر دریغ مدار. جر دیوارهای خانه را خراب کرده بود. دستشویی اش بی اندازه کوچک بود. اتاق خواب هاش بی قواره بودند. چقدر مغازه بالا پایین کرده بودیم تا 4 تا شیر ارزان قیمت پیدا کنیم. با 3 چمدان از آن خانه خالی بیرون آمدیم.

ظ روز شنبه ٢٦ بهمن ۱۳۸٧. با تعارفات فراوانی که آسید جلال فرمودند وارد خانه شدیم. درون خانه هم با شمایل ظاهری آسید هارمونی داشت. از قرار معلوم چند صباحی بوده که عیال ایشان به حالت قهر به خانه ابوی رفته و بچه های ایشان هم فرصت را غنیمت شمرده و ارض را به سماء متصل کرده بودند.