همشهری جوان - شماره 446 - 26 بهمن 1392. باز هم موسی راوندی غایب است که. سینما - بزرگان در اغما - پایان جشنواره فیلم فجر.

به نام خداوند آسمانها و زمین. ساعتی کزدرم آن سروروان بازآید. راست گویی به تن مرده روان بازآید. مستانه باترانه و جام و سبو روم. مجو به غیرخدا دردل شکسته ما. که درسفینه ما ناخدا نمی گنجد. در صف آزادمردان کمترازجوز پوچ. هرسبک مغزی که ازدستارمی گوید سخن. نباید روشنی ب ردن به شب زین پس که بی آتش. زلاله دشت پرشمع است وازگل باغ پرشعله. هران کس که دارد هش ورای ودین. پس ازمرگ برمن کند آفرین. نان جوخور دربهشت سیرچشمی سیرکن. گردعصیان بهرگندم بررخ آدم نشست.

مغرضانه نگاهم می کند حتی می توانم بگویم با نفرت. دلیل این حرکتش برایم تنها یک دلیل دارد و آن هم اینکه آدم احساساتی ایی هست. یک بار حالش خوب است و تحویل می گیرد و زمانی دیگر حتی نگاهم نمی کند تا سلامش کنم. تکلیفم با این جور آدم ها اصلا مشخص نیست. در مقابلشان حس خوبی ندارم.

سه شنبه بیست و چهارم مرداد 1391. نامه ای به برادران عزیز آذربایجانی ام. سلام هموطن آذری زبانم که تا دیروز تکفیر میشدی و امروز تمجید. با بغض , با آه. با دردی که شاید تسکینی بر درد هایتان باشد. اینجا همه به یاد شما هستند. اینجا به هلال احمر و نیر.