حرفهایی برای همه کس و هیچکس. من آن مرغم که افکندم به دام سد بلا خود را. به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را. به دست خویش کردم اینچنین بی دست و پا خود را. چنان از طرح وضع ناپسند خود گریزانم. که گر دستم دهد از خویش هم سازم جدا خود را. گر این وضع است میترسم که با چندین وفاداری. شود لازم که پیشت وانمایم بیوفا خود را. چو از اظهار عشقم خویش را بیگانه میداری. نمیبایست کرد اول به این حرف آشنا خود را. ببین وحشی که در خوناب حسرت ماند پا در گل. مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست! .