این در بﮧ کدام پاشنﮧ مےچرخد. ! به باران دل نبند که هر چهار فصل دیوانه ات. تنهایی یعنی یه وقتهایی هست میبینی فقط خودتی و خودت! بسکه سرد و گرم روزگار را چشیدم! ذهن را درگیر باعشقی خیالی کرد و رفت. جمله های واضح دل را سوالی کرد و رفت. چون رمیدن های آهو ناز کردن های او. دشت چشمان مرا حالی به حالی کرد و رفت. کهنه ای بودم برای دست های این و آن. هرکسی مارا به نوعی دستمالی کرد و رفت. ابر هم در بارشش قصد فداکاری نداشت. ل ح ظ ه ش مآرے س خت ا ست.

با نام و یاد خدا. البته مریم خبر داشته و همون موقع به الهه گفته بوده. حالا الکی مثلا ما خیلی خفنیم. و بسی بسیار ازمون تشکر خشک و خالی کردن.

درست یلدای پارسال بود که نوشتم. تمام برگ های رقصان پاییز برایت آرزوهای خوب دارد. اما چقدر زود گذشت این ثانیه ها. اتفاقات خووب و بد زیادی بوود که با یلدارفت. یادتان می اید انگار همین دیروز بود که میگفتندشب یلدا پایان دنیاست. انگار همین دیروز بود که مادر بزرگم شب یلدا را کنارم بود. انگار همین دیروز بود که زلزله استانمان را تکان داد.

هرچه شعر گل کنم و هر چه نثر بشکفم. وقتی من در فراغ تو ویران میشوم و تو با احساس تازه ی او درونت آباد میشود! ویرانه های مرا در احساس جدیدی دریاب که در وجودت میهمان شده است.