دربانهای فرهنگ و هنر زود فریب میخورند. مصطفی رحماندوست نویسنده و شاعر کودک در تحلیل وضعیت فرهنگیی کشور به ویژه در تلویزیون به این نکته اشاره کرد که دربانهایی در حوزه فرهنگ و هنر قرار داده شده که زود فریب میخورند و دلیل آن هم این است که مدیران افراد غیرمتخصص و کم سابقه را برای امور کارشناسی انتخاب کردهاند. رابطه تعریف شده ای بین سینما و ادبیات وجود ندارد. کودکان ترانه های تلویزیون را زمزمه نمی کنند. وی در پاسخ به اینکه چرا این ارتباط با ادبیات در عرصه مدیوم هایی مثل تلویزیون و سینما شکل نگ.

دست در آب فرو بردی و مایه ی حیات شد. در قطره هایی که کلید شدند چشمان هنده را. شاید خدا روضه خوانده باشد و حوا که گریست دو سوم زمین را آب. دویده در رگ گل و گیاه روضه بخواند. خودمو نوشتم بعد مدتها و این غنیمته. چیزی نمی دانم از عشق چیزی نمی دانم از غم. تنها کمی چای تلخم بر روی میزت فراهم. لب می زنی داغ داغم لب می گزی سرد سردم. زل می زنم گاه و بی گاه سر می روم از نگاهم. هم می زنی خستگی را در استکانی که هستم.

به خاطر زنان زیادی که می شناسم. به هر کجا که دلت خواست می کنی لانه. و نیستی نگران اجاره ی خانه. چه خوب می شد اگر بال داشتم. همیشه بار گرانی است روی این شانه. تو هم شبیه من اما صبور و کم حرفی. نه مثل این همه گنجشکهای پر چانه. گذشت زندگی ام پای چرخ خیاطی. برای دوختن یک لباس مردانه. دلم خوش است که در چشم دیگران م ردم. من این زنی که پرم از زنان دیوانه. بمان پرنده ی من پیش من نمی مانید. تمام عمر تو و جوجه هات بی دانه. دو ساعت است که خورشید سفره گسترده است. بلند شو پسرم حاضر است صبحانه.

شعر می کشد مرا به پیش. قلی زاده بابک - مرتضی. کوچه باغهای دلتنگی - ه . کاظم زاده - محمد حسین.

سه شنبه شانزدهم تیر ۱۳۹۴. نقد مجموعه به زبان مادری.

که بین آبی دریا و آسمان باشد. نوشته شده توسط در سه شنبه دوازدهم شهریور 1392. الان تو قبرستون چه خبره. همیشه وقتی برف میاد به این فکر می کنم. بیا با هم بریم دیووونگی. بیا یه کم با هم گریه کنیم. از اون گریه ها که خوشحالم میکنه. نوشته شده توسط در پنجشنبه هفدهم اسفند 1391. همین الان به روز کن! ابر بود و آفتاب. از اون آفتابا که نه میسوزونه.

از روز و شب های بلند بی قراری. شب ها به دشت پیرهنم خواب می دهی. نیلوفری و جلوه به مرداب می دهی. هرواژه را به لمس سرانگشت شاعرت. از دست من گرفته تب و تاب می دهی. پیراهن سفید تو آرامش شب است. این رنگ تازه را تو به مهتاب می دهی. در سینه ات که گرم ترین آشیانه هاست. جایی به یک پرنده ی بی تاب می دهی. من تشنه ام که غرق شوم در تمام تو. تو چکه چکه چکه به من آب می دهی.