من بعد از مدت های مدید.

دور میدان امام خمینی اول خیابان شریعتی وقتی اولین بار ببینمت. سفره خونه ی نزدیک گنجنامه وقتی جلوم نشسته باشی. رفتن زیر آبشار و خیس شدن و از رو سنگ ها پریدن. کتیبه های گنج نامه رو خوندن و ژست های آنچنانی گرفتن. نوشیدن چای روی بالاترین تخت های سفره خانه ی گنج نامه. دیر رسیدن به جلسه رونمایی کتاب. آرامگاه باباطاهر و آواز نی و دوبیتی ها. بستنی خوردن و سر و کله زدن تو با بچه های پونه. خنده های دوست داشتنی و زلال بودنت مثل بال زدن شاپرک ها رو پوست آب. همه این ها یه دختر دیگه بود.

این نوشته ها اسمش نقد نیست. خاطرات یک گیشا آرتور گلدن. چهارشنبه 21 مردادماه سال 1394. از زمانی که دختربچه کوچکی بود و در کلبه پدر پیر و ماهیگیرش به همراه خواهر و مادر بیمارش زندگی میکرد. از آن بعدازظهری میگوید که بهترین و بدترین روز زندگیش بود. از دیداری که او را در مسیری قرار داد که در انتهایش بنشیند و برای ما داستان زندگیش را بازگو کند. اول اینکه یادداشت پشت کتاب فاجعه است. یک فاجعه داستانی! وقتی کتاب را به پ.

در راستای محور ضد! دیوانه بازی این روح سرگشته تمامی ندارد. و علامتهای تعجب بیخود! به مخ.

من هستم و تو و اون . سه تایی انگار از دنیا جداییم.

من طربم طرب منم زهره زند نوای من. سپاس و بدرود از همه. دنیای زیبای من کنجی بود برای نوشتن . و من نوشتن را همیشه جدی گرفته ام. ترک این کنج با دوستانی از نوع جان که در آن یافته ام اگر چه دشوار است اما هر کنجی را باید به قصد قدم نهادن بر آستانه ای جدید ترک کرد.