همه آمدند و رفتند و دل من هنوز تو را مي خواست. و دل من هنوز! همه چیز بوی خاک می دهد. این یکی را از دنیای دیگری برایت می نویسم. روی سنگی نشسته ام که نام تو را رویش حک کرده اند و شعری هم زیرش نوشته اند که معنی خاصی نمی دهد. لااقل حالا! چند وجب پایین تر زیر چند مشت خاطره خاکی خوابیده ای. یا شاید روی تخته سنگی کنار باریکه آبی زیر درخت سیبی نشته ای و جاودانگی را تجربه می کنی! من اما با چشم های تارم این چند خط را میلرزم و مینویسم.

جمعی از بچه های بدرد نخور وبلاگ نویس! جستجو در سامورايی ها. شنیدم این پسره هم باباش یه روز سامورایی بوده اونم فکر میکنه میتونه سامورایی باشه. آن هنگام که دوست داری دلی را مالک شوی رهایش کن. پرنده در قفس زیبا نمی خواند. گرچه برایت تمام لحظه ها را نغمه خوانی کند. تمام افق ها را بگردد و آواز سر دهد . صبور باش و رهایش کن.

هنوزم تو شبهات اگه ماهو داری من اون ماهو دادم به تو یادگاری. بر ریشه های نوپای احساسم. دروغ هایت را باور کنم. دلم طعم لبخندهای ریزت را هوس کرده. حرف هایت بوی دروغ میداد. برای خیال سبک وزن من. به کوتاهی ان لحظه شادی که گذشت. خاطره هاش دل بکنم و برم.

هيچکس تنهايي ام را حس نکرد. آن که سامان غزلهايم از اوست بي سروسامانيم را حس نکرد. در بیمارستانی دو مرد بیمار در یک اتاق بستری بودند. یکی از بیماران اجازه داشت که هر روز بعد از ظهر یک ساعت روی تختش بنشیند. تخت او در کنار تنها پنجره ی اتاق بود. اما بیمار دیگر مجبور بود هیچ تکانی نخورد. و همیشه پشت به هم اتاقیش روی تخت بخوابد. آنها ساعت ها با یکدیگر صحبت می کردند. روزها و هفته ها سپری شد.