برای کسی که نیست اما یادش تا همیشه خواهد ماند . هنوز هم هستی توی لحظه هام توی دعاهام توی دلتنگی هام توی خاطرم و خاطراتم . رفتنش حضورش اینقدر تو دلم و لحظه هام برام پررنگ باشه . انگار بعضی ها فراموش کردنده اند. یک روزی یک جایی به سختی پایشان را در کفش زنده گی ات کردند! .

Wednesday, August 17, 2005. Friday, July 29, 2005. در میان لای و گل نشسته بود. ما میان زورقی به روی آب. خط جیغ جانخراش خویش را.

چشمان پاییزیم جادوی ایام است دریابید. سالها شد که رخ زرد مرا دوست ندید. بس که خون جگر از دیده روان است مرا. بغضی که مانده دردل من وا نمیشود. حتی برای گریه مهیا نمیشود. بعد ازتو جز صراحت این درد آشنا. چیزی نصیب این من تنها نمیشود. آدم بهانه بود برای هبوط عشق. اینجا کسی برای تو حوا نمیشود. دارم به انتهای خودم میرسم ببین. شوری شبیه باد تو برپا نمیشود. از من مخواه تا غزلی دست و پا کنم. احساس من درون غزل جا نمیشود. من ﺗﻮی ﺟﻨﮕﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮﺩﻡ. پس لرزه آه تو .