دوش قرص مه روی تو به یادم آمد. طلعت روی نکوی تو به یادم آمد. می گذشت از در مسجد نفس آلوده سگی. گذر خویش به کوی تو به یادم آمد. سائلی دامن خود را به رفویی می دوخت. دامن خویش به رفوی تو به یادم آمد. چند سال بعد ! .

هر چه بغض میخوری درمان نمیشود. هر چه اشک میباری التیام نمیابد. هر چه راه میروی خون دلت بند نمیآید. گویی انگار ققنوسی است که از پس هر زخم تازه ات دوباره متولد میشود. دیگه سال ۹۳ هم رفت. ﭼﻘﺪﺭ ﺗﻮ نت ﻫﻤﺪﯾﮕﺮﻭ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﺩﺍﺩﯾﻢ. چقدر از گروه انداختیم بیرون. ﭼﻘﺪﺭ 18 ﺳﺮﮐﺎﺭﯼ ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ ,ﭼﻘﺪ ﺗﺴﺒﯿﺢ ﮔﻢ ﺷﺪ! ﭼﻘﺪﺭ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﭘﯿﮏ ﺯﺩﯾﻢ. ﭼﻘﺪﺭ ﭘﺴﺮﺍ ﺳﺎﭘﻮﺭﺗﻮ ﮐﯿﻠﯿﭙﺲ ﺩﺧﺘﺮﺍﺭﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮﺩﻥ. ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺧﺘﺮﺍ ﺍﺑﺮﻭ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﺭﮎ ﺷﺮﺕ ﭘﺴﺮﺍﺭﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮﺩﻥ.

بهم میگن فراموش کنم همه چیزو. چطور فراموش کنم وقتی اون بخشی از وجودمه. اون اینقدر بی احساسه که حتی نمیدونه دوست داشتن یعنی چی. کاش میشد آدما فرق دوست داشتن واقعی رو بفهمن. اونقدر دوسش دارم که نمی تونم دوریشو تحمل کنم. یکی به من بگه چی کار باید بکنم جز فراموش کردنش. بهانه ی تو را می گیرد. به ویترین مغازه نگاه می کنم. دلم می خواهد یک عیدی حسابی دوست داشتنی. جایی که هیچ کس نمی بیند.