حتا اگر در حد آپلود عکسی باشد که برایت آن لحظات پاک را یادآورشد و اشکی توام با لبخند از گونه هایت سرازیر کرد. یک سال دیگر هم گذشت. یک سال بزرگتر شدم .

مکانی برای بیان سه نقطه هایی که به هر دلیلی سه نقطه ماندند. میروم خوش به سبکبالی همه ذرات وجودم. یک بابا لنگدراز پنج فوتی. خرپ خرپ های مغز یک چپ دست. زن و شوهر سانسور نشده. عاشقانه های من و عشقم.

برمیگردم به خانه ی پدری. دور بودیم از اینجا هرچند یادمان در یادگار ذهنتان شاید کمی بجا مانده باشد. ما هستیم و تصمیممان بر بودن با درمان شدن ذهنمان و زندگیمان گرفته شد . بانو و باران بانو سخت در هم بسان عاشق و معشوق در هم تنیده شده اند. و می آییم با امید.

گفته ها و نكته ها. حالم د میشه از اینکه خوشحالی کمه ناراحتم چه میشه کرد. از این به بعد بیشتر میام رفقا امیدوارم هنوز باشین تا بعد.

از کجا بگم و از کجا بنویسم . اصلا یادم نمیاد که آخرین بار اومدم چی بنویسم که با در بسته بلاگفا روبرو شدم . کل تیر با تنظیم آخریه گردش مالی و پرکردن اظهارنامه مالیاتی گذشت بغیر از همون چند روز تعطیلات . کارهای اینروزامونم که خرید برای ساختمون جدیده که اصلا خیال تموم شدن نداره . آنیتا هم که همچنان مهد میره و دوره نوباوه یکش تموم شد و به قول خودش بزرگ شده و میره کلاس بیشتر . سریع میگه تو به من بی احترامی کردی.

لاشه ی متعفن یک سگ کنار اتوبان پایان یک حادثه آغاز یک اتفاق! پنجشنبه ٢۸ آذر ۱۳٩٢. خرده تراوشات ذهنی یک ابله. مثل لذت اولین پک سیگار. برقش تمام وجودم را آتش میزند.