بگذار با ماده گی باغ همسایه. و رهگذری که عاشق تو شده. می ماند این همه قارقار. می ماند آن همه شرشر. همه چیز در لحظه رخ می دهد . دیدن و شناختن آنها هم .

بی هیچ حرف پوچ و اضافی. تقدیم به کسی که نیست. نام کسی که حرف از آیینه ها زده است. نامی شبیه آتش و مانند آذرخش. چیزی چو خشم ابر که وقتی ببارد است. نامش شروع می شود عینا شبیه عشق. با یکهزار و سیصد و پنجاه و شش بهار. رنگ خزان به سبزترین لاله ها زده است. آن دختری که در غزلش گریه می کند. داند عیار عاشقی اش چند درصد است. یک ناگهان دوباره به ما چشم باز کرد. گویی میان ماندن و رفتن مردد است. با این همه دوباره به ساعت نگاه کرد.

بی تو به سر نمی شود.