من و تو هنوز ردپایمان . دلم به پای نوای سه تار می لرزد! پنجشنبه 5 دی 1387. بایست توی مغزم که افکارم قد بگیرند. آسمان خراش ها را زیر پا بگذارد. فضا برای تو کوچک نیست! سیم های سه تار در تصنیف تو می رقصند. تو چرخیدی و در چرخش افکارت. زمان به سکسکه افتاد! همه دست ها جمع شدند. به پشت زمان زدند! اما زمان هنوز هم سکسکه می کند! سماع که به آخر رسید زیر پایت را نگاه کن! چه آسان می شود. ذهن کودکی را به دروغ های مصلحتی مشغول کرد! و دنیا را د.

شنبه بیست و چهارم اردیبهشت 1390. وسلامی دوباره واجب است بر من به دوستان مهربانم امید که ازحضور دوردور من دراین صفحه مجازی خرده بسیار نگیرندکه حوصله ام این سالها چندان به این سطرها مجال نمی دهد! باغزلی دوباره مهمانتان میکنم بااین خواهش از بعضیها که از روی دست هم بهتراست ننویسیم چراکه شنیده ایم چند وقتی است کسانی دست به سرقت اشعار میزنندو بعضی ها رابه ترحم درموردخودشان وامی دارند به جاست که اشیاء مسروقه را به صاحبانشان برگردانند! مثل آرامش آبی که خدا ساخته است. نکند این شعر سر زا بمیرد! .