دایره با تمام حماقتش بالاخره فهمید . با آن گوشه های تیز دردناک. مثلث با آن اضلاع ابله ناموزون. مثلث با آن مساحت ناقص. مثلث با تمام وقاحتش! نمی تواند قطعه ی گمشده ی او باشد. خیلی رو چه جوری باید بنویسم که خیلی. این را همه ی نا محبوبان می دانند. و از این روست که بی مقیاس. نمی دونم چرا هرجا که میرم بنویسم. باز مث ک ش ت مبون بر می گردم همینجا. حتی اگه کامنتینگ هم نداشته باشه.

تقدیم به دخترهای بی همتای سرزمینم. دنیای دخترانه من نه با شمع و عروسک معنا پیدا میکند و نه با اشک و افسون. اما تمام اینها را هم در برمیگیرد. خانه بی من سرد و ساکت است چرا که شور و هیجان زن.

من کوه شده ام و دیگر به هیچ کس نمی رسم. بی صبرانه این روزها رو می شمارم تا سال دیگر همین روزها که شاید همخانه شده باشیم! همین که هر روز و هر شب و هر دقیقه کنار هم باشیم. از حالا عاشق خانه و زندگی مان شده م. چقدر شیرین است زیر سقفی زندگی کنیم که فقط فقط فقط مال ما باشد. همه چیزش به سلیقه خودمان باشد. در هر گوشه و کنارش هر روز خاطره بسازیم. بی صبرانه منتظر آن روزهام. خدای خوبم این ها همه معجزه های خودت بود. هیچ وقت هیچ وقت تنهایمان نگذار! وقتی حرف زد بشنو! زن ها .