دیشب اولین شبی بود که تو خونه خودمون خوابیدیم. واقعا ادمیزاد چقدر پوست کلفته و زود خودشو با محیط وفق میده! یه حس خوبی داشتم. یعنی دلم تنگ شده بود! یه جورایی ارامش. با اینکه جای خوابم عوض شده بود اماحتی یکبار هم نصفه شب بیدار نشدم. صبح از لای پنجره بوی هوای خنک بارون زده که پرده هارو حرکت میدادو حس کردم. دل انگیز بود! نفس عمیییییییق میکشیدم ازین هوای تمیز و ارزوهایی که حقیقی شده بودن. از خونه که اومدم بیرون خوشحال شدم که کوچه فرعی رفت و امد هست! .

باز هم سلام اسمونی من. این بار نمیتونم حس خدایی بینمان را تشریح کنم! کاش دستانم قادر بود همه مهر و محبت های دنیا را جمع کند و زیر پایت بریزد. اما حیف که قادر نیستم . اما یک قادر توانا هست که میتواند همه ارزوهای دلم را برای تو. به واقعت تبدیل کند . من تورا به قادر یکتا میسپارم و ارزو میکنم همیشه در کنارم باشی . به عشق آخر هفته های اسمانی که تو عزیز آسمونی برای تک ستاره زندگیت میسازی . اونی که حاضره برای این همه محبتت جونشم بده .

اگر پدر شما رییس جمهور بود . در شهر ها همه با دوچرخه حرکت کنند و ماشین ها را دور بیندازند چون ماشین ها هوای شهر را آلوده می کند و من هوای آلوده دو ست ندارم.

زندگی باید کرد و بدانیم شبی خواهیم رفت و شبی هست که نباشد پس از آن فردایی. متولد نیمه ی ماه زیبای اردیبهشت. دنبال یه جا میگشتم واسه حرف زدن و پیدا کردن یه عالمه دوستای خوب. تا اینکه به فکر افتادم یه وبلاگ داشته باشم. من خیلی اینجارو دوست دارم امیدوارم شما هم همین حسرو داشته باشین. زندگی از نگاه یک مرد. من و همسرم در اروپا.