Monday, May 25, 2015. یه تاریخچه وبلاگم نگاه میکنم. در 12 ماه گذشته دو پست بیشتر ننوشته ام. خودسانسوری مرا به ابتذال حرفهای روزمره کشانده . این روزها نه حواسم چمع میشود که بیش از مطالب یک صفحه ای را . بخوانم و نه میتوانم بیشتر از دو خط استاتوس فیس بوکی چیزی بنویسم. مثل نخ آویزان در تشت غلیظ نمکم که تبلور را انتظار میکشم. بیش از آنکه علت باشم این روزها شاهدم. حیف که زندگی مجال نمیدهد وگرنه دلم میخواست کنار این رود خروشان زندگی کمی نظاره گر باشم. Saturday, December 27, 2014.

یه روزی یکی از شهروندان این فضای مجازی بودیم. شانس اسم مستعار خداست اونجایی که نمیخواد امضاش پای داده هاش باشه. اما برای رسیدن چاره ای جز رفتن نیست. از گل واشده در دورترین بوته دشت به تو ای دوست سلام.

شاید روزی که نمی دانم کی است در جایی که نمی دانم کجاست اتفاقی رخ دهد. من اینجا بس دلم تنگ است. من اینجا بس دلم تنگ است. و هر سازی که می بینم بد آهنگ است. قدم در راه بی برگشت بگذاریم. ببینیم آسمان هرکجا آیا همین رنگ است. من اینجا از نوازش نیز چون آزار ترسانم. وزین تصویر بر دیوار ترسانم. بیا ای خسته خاطر دوست! ای مانند من دلکنده و غمگین! من اینجا بس دلم تنگ است. قدم در راه بی فرجام بگذاریم.