تا نوبت به من برسد. داغ زمین را تازه میکنی.

و تو می اندیشی که این همه را خوانده ای. همه ی من را خوانده باشی. شناسنامه ام می گه بیست و هفتمین روز آذر فصل شکفتن من بوده است.

به نام خدای عاشق خودمان. ما حالمان بسیار خوب هست. اصن خود امام رضا حالت را خوب میکند والا به خدا. امروز صبح که میرفتیم حرم برف می آمد ومن چقدر لذت بردم که تو این هوا دارم میرم پیش امام رضا. اصن آدم دیوانه میشود وقتی میبیند این روزها را. نمیدانم چگونه این روزها را سر کردم وچقدر دلم میخواهد شب تا صبح کنارش باشم. این روزها را خیلی خیلی دوست میدارم خیلییییییییی اصن زندگی هست برای من این روزها.

هر چه میخواهد دل تنگت بگو. این واژه را می شنود. از پوستش رد می شود. با نگاهی پایین می رود. به تو تکیه می کند. در آغوشت اشک می ریزد. یال هایش را می دهد تو شانه کنی. اعتقادی که با سیلی پاک نمی شود. به انسان نگو دوستت ندارم. پای اسب هایش می شکند. در بالشت جمع می شود. عطر موهایت را حبس می کند. بالشت را روی سینه اش می گذارد.

سهراب دراین شهر پدرهای زیادی. شد کشته به شمشیر پسرهای زیادی. هی ساخته ام دسته تبرهای زیادی. دیدم که شکسته است کمرهای زیادی. رفتند خبر را به سلیمان برسانند. از ملک سبا شانه به سرهای زیادی. آنقدر ازاین قصه ی خود رنج کشیدم. تا رفتم ازآنجا به سفرهای زیادی.

چقدر گرفته حست شبانه های مرا. تمام بودن من بدون بودن توست. هوای اشک وغم از واژه های تن. چقدرتنگه نگاهم برای دیدن تو. میانه ی زخمی در این حواشی تن. پس از تو سکوتی بجز نگفته نماند. نگاه منتظرم دگر ترانه نخواند. شکست و تمام شد تمام بودن من. غبار غم به دلم دوباره غصه نشاند. خیال لمس تنت گشته بار تنم. همیشه خواب منه لمس ودیدن تو. میانه ی راهی همیشه منتظرم. ای کاش بدانی که تمام .

این مثنوی حدیث پریشانی من است. بشنو که سوگنامه ویرانی من است. امشب نه اینکه شام غریبان گرفته ام. بلکه به یمن آمدنت جان گرفته ام. گفتم مرو که تیره شود زندگانیم. با رفتنت به خاک سیه می نشانیم. گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد. بر چشم باز فرصت دیدن نمی دهد.