من با غزلي قانعم و با غزلي شاد. تا باد ز دنياي شما قسمتم اين باد. نه فرشته نيستم باور بكن من نيز انسانم. حق بده گاهي تو را اين روزها از خود برنجانم. حق بده گاهي دلت را بشكنم اين روزها حتي. قهر باشم چند روزي چشم هايت را بگريانم. هي بگويم خواب ديدم بايد از من بگذري ديگر. يا كه از اين دوستي اين عشق بدجوري پشيمانم. اتفاق بي نظيرم داغ داغي نه نميفهمي. تو جوان و تازه اي من يك بناي سست و ويرانم. چشمه هاي جهان مبارك تو.

باید تو را سرکوب کرد و رفت سر وقت کار سخت روزانه. باید تو را نادیده انگارید هنگام جارو کردن خانه. فرقی ندارد خواب باشم یا بیدار یا بیمار یا بیکار. مهمان ترین ناخوانده ای هر بار وقت ناهار و شام و صبحانه. جزء جدایی ناپذیر من! هرجا که من هستم تو هم هستی. دیوانه می خواهی مرا ای شعر! نوشته شده در.

نوشته ها و شعر هاي فردوس اعظم.

هنوز نقاشی های اتاقت را پاک نکرده ام. حالا از این همه سیاهمشق. جز ته مانده ی بلیط یک طرفه ای که برایت گرفته ام. باید حالت را بپرسم خیلی زود به زود دلتنگ میشوم. مریم ساعت زنگ می زند. باید قرص هایم را دور بیندازم. چقدر روزها و دوستان خوبی در اینجا داشتم با تعداد معدودی همچنان در ارتباطیم. هنوز فکر می کنم اینجا برای شعر خواندن و شنیدن فضای خیلی بهتری داشت. چاره ای نیست مرا از هم.

عرق شرم بر جبین قلم.

دروغی مه گونه سراسر جاده را مصلوب کرده. امیدم به ستاره ی بد اقبالیم است! او می دانست . او می دانست و هرگز به من نگفت. او به من نگفت که مرداب ها به دریا نخواهند ریخت. که شاید آغازی در کار نبوده است. از آبدزدک پرسیدم راز برگ های مرده را. و آبی که راکد مانده بود. جوابم را بی درنگ داد . ابرهای پاییزی را دیگر امیدی نبود. آنگاه که مرداب تر از تمام سکون هستی ام.

دراین جنگ تن به تن با دشمن روزگار! یا تیغ بر من میکشیدی. یا تیزی خنجرت را به تن خود آزمون میکردی. به دستمالی سپید دشمن را به میهمانی جنازه ام میخواندی. وتو را به اسارت میبرند. با صدای سنگین زنجیرهای در پایت. نوید ابراهیم زاده پیرشهید 1392.

تا بشود نميگويم و شنيدنش را چندان تاب نمی آورم. جا ميخورم و غصه . تلاش ميكنم بنويسم تا به سرايندگي برسم. زندگي زود تر از من به نقطهي پايان برسد. سيد علی سیدحسيني با میثم. آشپزی از دل و جان.

از توگفتن از تو نوشتن.