یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود . من برگشتم تا کلی خاطره و آینده از این وبلاگ وصول کنم. از اين شهر غمگين بي خاطره. خداحافظي مي كنم از اين شهر سربي بي پنجره. خداحافظي مي كنم از خودم تا شما. خداحافظي ميكنم از دلم بي صدا.

وسیع باش و تنها و سر به زیر و سخت. و من چنان پرم که روی صدایم نماز می خوانند. بگذار سر به سینه ی من تا که بشنوی. آهنگ اشتیاق دلی دردمند را. شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق. آزار این رمیده ی سر در کمند را. بگذار سر به سینه ی من تا بگویمت. بگذار تا بگویمت این مرغ خسته جان. عمریست در هوای تو از آشیان جداست. خواهم که جاودانه بنالم به دامنت. شاید که جاودانه بمانی کنار من. ای نازنین که هیچ وفا نیست با منت. تو آسمان آبی آرام و روشنی.

Tuesday, November 20, 2012. همه چیز همانطور است که باید باشد. همه چیز سر جای خودش است. انگار دنیا درست است و هیچ چیزی نمی تواند این پازل چیده شده را به هم بریزد. Sunday, September 02, 2012. یازده شهریور هشتاد و هفت. و این بهترین همچنان ادامه دارد. برای منی که ما شد.