بر چهره ی گل نسیم نوروز خوش است. در صحن چمن روی دل افروز خوش است. از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست.

هرگزگمان مبرزخیال توغافلم گرمانده ام خموش خداداند و دلم. حاضرم نیمی از عمرم را از دست بدهم. اما صبح ها در اغوش تو. و با لب های تو از خواب بیدار شوم. زخم عمیقی که هرگز خوب نمیشه عشق. یعنی تمومه زندگیت تو آتیشه عشق. اشکی که داره بی اراده میریزه عشق. باغی که دیگه تا گلوت تو پاییزه عشق. زخمی رویاهای رفته به بادیم ما. با همین آرزوهای ساده شادیم. زندگی کن حتی بی نشونه.

برای آدم ها مهم نیست دلی بشکند یا نشکند. آدم ها عشق را نمی دانند. فقط توان این را دارند تا شما را متقاعد کنند که می دانند.

بيا با عشق چشم هايمان را باز كنيم.

چند نخ سیگار و قهوه ی تلخ اسپرسو سهم همیشگی ام بود . دیدن موهای طلایی اش هم . طاقتم طاق شده بود . باید بالاخره کاری می کردم . تمام وجودم تمنای شنیدن صدایش بود .