تنها به خاطر سنگ فرشی که مرا به تو می رساند. هفته او ل تیر ۱۳۹۱. هفته او ل بهمن ۱۳۹۰. هفته او ل مهر ۱۳۹۰.

گاهی وقتا دلت می خواد یکی که دوستش داری و فکر می کنی دوستت داره بشناستت اما نمی شه . گاهی وقتا دلت می خواد نوشته هاتو بخونه شاید از لا به لای اونا بتونه بفهمه تو را ولی بازم نمی شه . چون خیلی خسته و گیج ام . هر کسی در هر چنگه ابر دوستی داشت. هم از آن روست جهان , در جوار دوستان , آکنده از هول و پلشت. مادرم نیز می گفت چنین. و در اندیشه چیزهای جدی تر باش.

منحرف نوشته های یک ذهن . من از خودم خسته ام . كه زندگيم شده درست مثل باتلاقي وسط يه جنگل پرشاخ و برگ. افتادم تو اين باتلاق و دارم براي نجات خودم براي. سعي ميكنم و ميام بالا اما يه مدتي كه ميگذره بازم بيشتر. تا حالا پيداش كرده بودم. اما بازم دوست دارم چشم ازم برندار.

بعد از مدت خیلی طولانی اینجا می نویسم. یادش بخیر یه روزگایی بود که همه سرگرمی و دوستا و خاطره هامونو همین جا توی همین محیط ساده shere می کردیم و حالا اینقدر برنامه های مختلفی مثل فیس بوک و وی چت و وایبر و همه همه اومدن که سادگی خیلی چیزا مثل این محیط و یادمون رفته و یادش بخیر که چه روزهاییی با دوستای وبلاگم داشتم. آسمانش را گرفته تنگ در آغوش. ابر با آن پوستین سرد نمناکش.

I paint bcuz I need to. I paint whatever passes through my head without any other considerationIiI II. داستان خیلی انگار عادی شده. انگار اصلا از اول هم همین طور بوده. که مرد تنها زنده گی می کند و می رود سر کار و هفته ای دو روز هم بچه را می بیند و زن هم تنها زنده گی می کند با بچه! توی زنده گی ام کم پیش آمده که این قدر متزلزل باشم و همین نگرانم می کند. تصمیم گیری برای ام همیشه ساده بوده. از سی گذشته ام و این را خوب می فهمم! مرد نشست توی ماشین.

و نگاه من در میان ابرها به دنبال نشانی از تو سرگردان. هرچند کان آرام دل دانم نبخشد کام دل. نقش خیالی می کشم فال دوامی می زنم. که روز واقعه پیش نگار خود باشم. دلم یه اتفاق خوب می خواد. مطرب بگو که کار جهان شد بکام ما.