برای دسته گلهای پرپر ديروز و امروز. جوری پرواز کرد که دیگر به لانه باز نگشت. امیر قشنگ تر از ماهتابم بسیجی بود. حتمی مثل همه ی بچه بسیجی ها به شوق شهادت رفت که بجنگد. اماخدای خوب سهم امیر را از جبهه داد. داد زدند بچه ها شیمیایی زدند. وهر کس دنبال بالی بود برای شهادت. تعارف بازی بچه ها برای ماسک و چفیه ی خیس حتمی دیدنی بوده. وقت قسمت غنائم امیر م ماند آخر صف. گاز آمد و چون رفیقی نشست توی سینه برادرم. می گذاشت خدا اندکی بخوابد! .

که تنها رفیق با مرامش نوشتن ه. که همه ی همدردیش نوشتن ه. خیلی سخته که نتونه بنویسه. خیلی سخته که نتونه احساسشو خالی کنه. خیلی سخته وقتی ببینه سد تحمل ش داره میشکنه و نمی تونه بنویسه. خیلی سخته وقتی دو خط می نویسه مادشو پرت میکنه یه طرف. خیلی سخته یه عالمه برگه ی سفید جلوی نویسنده باشه ولی دلش نیاد که بنویسه.

سالها بود دست به قلم نبرده بودم. مداد-حالا-در دستانم بی تابی میکرد. نه نای رقصیدن داشت نه دلش می آمد دوباره در جامدادی لنگر بیندازد. ایراد شاید از انگشتانم هم باشد. خاک بارون زده ام را فرصتی نبود دوباره برای زندگی. امروز پنجره ی کلبه ام را زیر درخت آلبالو ساخته ام. دختر زیباتر از ماهتابم امروز دستانم را در دست گرفته. هنوز هم به شوق او مینویسم.

شهد شیرین محبت زهر است. زیر این بار کمر میشکند. کلبه ی ساده و زیبای محبت اول. چه طلایی و خیال انگیز است. چو درون می رسی افسوس در آن. نعش صد ها تن بی جان شده در زنجیر است. منم اکنون ز فراز خاموش. شاهد کشته ی پنهانی خویش. آن که این جاست تماشا گر جان دادن من. کشته ی دشنه ی عشقی است بسی از من پیش. ما دو جان باخته بر چهره ی هم مینگریم. او هراسان که مبادا بروم از دستش. من هراسان که مبادا بدهم از دستش.

بیحضور تو از تسکین سر باز میزنند. برههای مسیح را میبینم که به دنبالم میدوند. و نشان فلوت تو را میپرسند. خیابانها بیحضور تو راههای آشکار جهنماند. در باغ حیاط زندانی گم کرده است. که گندمزاران رسیده در قدوم تو خم میشوند. که از قلههای بهار فرو میریزد. از پلههای تو بالا میآیند. تا به بوی نفسهای تو درمان شوند.