درباره ی تئاتر و نمایشنامه نویسی و ترانه سرائی. از دومنظر نمایشنامه محمود ناظری. یک اتاق با دو در نمایشنامه محمود ناظری. یک اتاق با دو در. و دو صحنه ی اول بلند و بعد دوم کوتاه. یک اتاق سربسته ی مربع شکل و سراسر خاکستری . دری در سمت چپ قرار دارد که بسته است . بعضیا شبونه گردن مث من.

میان همهمه برگهای پائیزی فقط تو مانده ای که هنوز از بهار لبریزی. یکشنبه 3 دیماه سال 1391. بی اختیار مداد رو برداشتم و نوشتم نمیدونستم چی مینویسم اما همچنان مینوشتم. یکشنبه 19 آذرماه سال 1391.

اگر خاطره هم شوی و از بغض هایم تبخیر شوی. اگر رسوب شوی و مرا سخت و خارا کنی. باز هم تو را کلمه می کنم و از تو شعری می خوانم. که اگر نخوانم گنجشک گلوی من خفه می شود. غار تنهایی من و نزول مداوم تو. قسم به لب های توکه آتش را از آن آفریدم. در آن غروب دی ماه و سرمای آن عصر لعنتی. تورا دوباره میان کاغذ پاره هایم یافتم. نگاهت شبیه نگاره های قرون پیش سرشار از خطوط ممتد بود .

به من یک نقطه اتکا بدهید تا زمین را برایتان بلند کنم. زیارت کربلا و نجف که چند روز پیش نصیبم شد. امروز خبر دار شدم که یکی از دوستان ده ساله من به اسم رزا. همیشه بفکرتیم و هرگز یادت از صفحه ذهن ما پاک نخواهد شد. کاش میشد قطرات اشکم را در صفحه این وبلاگ به یادت به یادگار میگذاشتم. بگذار تا تمام داشته هایت را فنا.