و چنين مي گزاريم که ما را زايا و ميرا از خود نشماريد چرا که شمايان نيز در شمار ياران ما نخواهيد بود.

نوشته های پراکنده و روزانه من. جنبش ادبیات پست مدرن آنارشیسم. رگ سجده گاهم می زند. قلبم به ریتم رازونیاز می طپد. تن تو سجاده می شود. لب من به صدای بوسه زمزمه می کند. بر تمام پستی و بلندی های تنت. بوی خاک باران خورده می آید. در قحطی آب شیرین زمین. شبنم لب هایت را می مکم. همه دریاها شیرین می شود. فرهاد از کوه پایین می آید. دستم از بالای سینه می لغزد تا بین ران ها. فرهاد لب دریا نشسته است.

سلام بچه ها من برگشتم لطفا بگین شعر بنویسم یا خاطره. من الان چند روز اپديت کردم ولی نمی دونم چرا نيومده تو صفحه وبلاگ نمی دونم از وقتی اومدم اين پرشينم با من هی لجبازی می کنه . بهز حال خواستم بگم من می نويسم نمياد توصفحه ديگه نمی دونم چی کار کنم. ديروز اين استاده اومده بود هی غر ميزد منم گفتم استاد چرا اينقدر غر ميزنی وای به حال زنتون. اينو من گفتم استاد اين جوری شد. خلاصه چه ادمای پيدا ميشه.