جایی ب رای هیچ ش تابی نیست. ه مین ح ضور م ن و ت وست. هفتاد سال پیر شدن یک شبﮧ. به حس گرمی دست های تو.

یه دل تنگ و یه شاعر. شعر و ترانه به رسم مجانین. ظ روز چهارشنبه ۱٩ آذر ۱۳٩۳. ظ روز چهارشنبه ٢٩ امرداد ۱۳٩۳. گاهی رفتن برای رسیدن است. ظ روز چهارشنبه ٢٩ امرداد ۱۳٩۳. که رهگذار شبگردی های توست-. شرار دوزخ را فرو خواهد نشاند. من هنوز مبهوت زیباشناسی مرد جنگی ام.

بنویس تا روزگار خاطره تو خط نزده. پیر شدن,فراموش شدن و فراموشی گرفتن رو دوست ندارم. اینجا می نویسم برای یادآوری جوونی تو دوران پیری,برای بچه هام که دلم میخواد مادرشونو از لابه لای نوشته هاش بیشتر وبهتر بشناسن و برای تو که غریبه ای اما مطمینم که با همراهیت و خوندن دلنوشته هام از هر آشنایی آشناتر خواهی شد. ماهیه از همیشه آرام تر.