آیینهای برای دلم دستوپا کنید. احساس میکنم که به دریا نمیرسم. ای رودهای تشنه مرا هم صدا کنید. ای زخمهای کهنه که سر باز کردهاید. با شانههای خستۀ من خوب تا کنید. دارم به ابتدای خودم میرسم به عشق. راه مرا از اینهمه آتش جدا کنید. حالا که خویش را به تماشا نشستهام. با آخرین غریبه مرا آشنا کنید.

زشت بايد ديد و انگاريد خوب. رفتار ما را خدا می بیند و می پوشاند. مردم نمی بینند و فریاد می زنند. روزهاي پر از سكوت و بغض تمامي ندارد . با لهجه ي غليظ كرماني برايت از زلزله بم ميگويد . از آن شب شومي كه او به همراه برادرزاده هايش در شهر ديگري ميهمان بوده اند و همان شب زلزله تمام خويشان و اقوام و زندگي شان را يه يغما مي برد .

از تنهایی هایم که این همه حجمش بزرگ شده می ترسم. آن وقت که گ رد سالهای گذشته نشسته باشد به . وقتی با سر می روی توی واقعیت . یک روزی که تولد توست. از زندگانیم گله دارد جوانیم . شرمنده ی جوانی از این زندگانیم.

باید سی و هفت سال می گذشت تا مطمئن شوم که قلب ناجورترین عضو حیاتی انسان است. این احساس لعنتی از کجا شروع می شود. هی گرم شدن و سرد شدن. حس های لعنتی که بیشترشان اضطراب و ترس تو را از زندگی بیشتر می کند. حالا گیرم چند حس رنگی هم این میانه باشد.

نوروز امسال هم بوی بیدمشک و شکوفه های گیلاس نمی دهد. می دانم که قرار نیست معجزه ای رخ دهد حتا بدون من . می دانم که این آخرین بهار و آخرین نوروز معمولیست. سالهاست که به تقویم مایا ها نگاه نمی کنم. و این چندمین بهاریست که که بهار را دور خانه نگاه می کنم . اما نگاه نکردن یا نکردن من چیزی را عوض نمی کند.

بیابان را سراسر مه گرفته است. ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم. کند نگاه تو آغاز تا فسانه گری را. به یادم آورد افسانه ی فسون و پری را. تو پاک می کنی آخر ز متن حافظه ی شعر. دوباره فرصتم از دست رفته بود و نگاهم. برای او همه ی فصل های در به دری را.