تمام راهها را بسوی جاده ی تنهایی می پویم. و در اضطراب گلبوته های جدایی ,. چشمانم را بسوی صداقت پروانه های شهر عشق , آذین می بندم . به تو فکر می کنم که چگونه در گلزار وجودم , آشیان کردی. و بر تاروپود تنم حروف عشق را ترنم نمودی . پس باورم کن که به وسعت دریا و به اندازه ی زیبایی چشمانت هنوز در من شمعی روشن است . در انتهای غروب , نگاهم را بسوی مشرق چشمانت دوخته ام. تا مگر بازتاب صداقتمان در دستان. روزی که عشق من و تو به گوش خدا رسید .