دلم تنگه خدا اروم نمیگیره. شب آخر ولی دلم بازم گرفته. مرکز اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی SID. زیبا با دلی به وسعت دریا. غم این غفته چند آب در چشم ترم می شکند.

نمیدانم چرا اینگونه میریزد اشکهایم. شاید این هم یکی از درد های همیشگیست. شاید فکر کنی که محال است قلبت را از قلبم جدا کنی. این روزها کار همه بی وفاییست. تا این حد هم نباید مرا به یک عشق ماندگار مطمئن کنی.

همیشه با خوش حالی بیاین تو چون اگه اینطوری نباشه نمی تونین دنیای منو بفهمین. اردیبهشت و خرداد و تیر و مرداد گذشت. اگه تویی که داری اینو میخونی و میگی بابا این کیه من اگه 3 روز ننویسم میمیرم,بدون که. من کسی نیستم که یه چیزو پشت سره هم انجام بدم.

نگاهت که میکنم چشم هایت را نمیبینم. پشت کرده ای به من و راهی روزهای بی من شده ای. در انتظار طلوع های بی من ای. در انبوه موهای پریشانت که نیست چنگ میزنم و دستم از نبودنت میترسد. اه لعنت به این نوشته. چرا نمیتونم از اندوه بنویسم. برای من از غم نوشتن عادت شده بود. اما الان اصلا نمیتونم هیچ احساس منفی رو در خودم به وضوح خلق کنم. کلمات پشت سر هم ردیف میشن اما احساسی رو که میخوام به من القا نمیکنن.

اینجا آرامگاه بغض های من است آهسته بیآ. نمی خواهم از خواب بیدار شوند. دوست داری فقط نگاش کنی! همینطوری ک داری نگاهش میکنی اشکات سرازیر میشه .

شانه هایت وقت ناآرامی من جای امن خلوت تنهایی من می شکوفد حس پروایی من اوج پرواز لحظه ی آزادی من گونه های سردم افسون می شود از نفس های تو گلگون می شود با تو احوالم دگر گون می شود. تو اولين و آخرين كس مني. تو غم بي كسي ها تو اولين يار مني. تو راه عاشق شدن با مني. تو راه با تو بودن هميشه با مني. تو راه زندگي تو همراه مني. تو راه دلدادگي تو هميشه مال مني. تو سينه ام تنها دريچه اي. ای داد از غم تنهایی.

ظ روز شنبه ٢٩ فروردین ۱۳۸۸. رفت وطاقت عشق من آوار شد. رفت وعشق دلم بر دار شد. رفت و گویی طاقتم را باد برد. یوسف امید من در چاه مرد. این هم از یک عمر مستی کردنم. باز هم شبنم پرستی کردنم. ای دل شوریده مستی میکنی. من که گفتم این بهار افسردنیست. من که گفتم این پرستو رفتنیست. ظ روز شنبه ٢٩ فروردین ۱۳۸۸. به نام آنکه می نگارد به سطر دل خطوط. تقدیم به آنکه دارمش دوست. تقدیم به آنکه قلبم از اوست. در آشنایی امروز می نویسم تا در جدایی فردا.