عش ق اول و آخرم خ دا. برای شانه ای که تکیه گاهم نیست. برای دلی که دلتنگم نیست. برای دستی که نوازشگر زخم هایم نیست. ممنون که به وبلاگم اومدی. به تن لحظه ی خود جامه ی اندوه مپوشان هرگز. نه تو می مانی نه اندوه. و نه هیچ یک از مردم ای آبادی. به حباب نگران لب یک رود قسم. وبه کوتاهی آن لحظه ی شادی. به تن لحظه ی خود جامه ی اندوه مپوشان هرگز.

دستهایش را روی چشمانم گذاشت. انقدر محو دیدن دنیا شدم. که فراموش کردم که منتظر است. این متنو بخونید حتی اگه وقت ندارید نگهش دارید تو یه فرصت مناسب بخونید.