در این وبلاگ دیگر چیزی نوشته نخواهد شد. دیشب برای اولین بار بعد از ازدواجمون قهر خوابیدیم. صبح هم من برای رفتنش بیدار نشدم و اون هم هیچ تلاشی برای بیدار کردنم نکرد. دیشب دعوا کردیم و سر هم داد زدیم! مسئله باز هم همین شرایط کاری و شرکت من بود. آخ که چقدر دلم از دستش گرفته.

همیشه می پنداشتم کسی را که آنطور دلم می خواهد دوستم بدارد. اما تو وارد زندگیم شدی و نشانم دادی که عشق حقیقی چیست. و چه عاشقونه این جمله رو با بند بند وجودم همراه کردی . و تمام لحظه های که گفتی . مینا بگو کم نمی شی از من. و من با لبخندم همراهی می کردم . خودمو بیشتر تو آغوشت جا می کردم که بفهمی ما جدا نمی شیم از هم. باورم میشه که زنده ام.

همان که بازی ام داد. ای خدا از دست تو.

و اندر آن دایره سرگشته پابرجا بود. خورشید آرزوهای منی گرمتر بتاب.

كوچه پس كوچه هاي زندگي تو من. یادت بخیر شکلک تنهای من. به امید روزهای بهتر قشنگتر ارومتر مهربونت. با یه عالمه دعای خوب. انگار زمان زیادی میگذره از گم شدنم. اوه انگار سالهای زیادیه که رفته ام حتی اسمتو فراموش کرده بودم ولی هنوزم روزها دارن یکی یکی میگذرن. برای شروع دوباره باید رفت.

در راستای خانه تکانیهای مرسوم دم عید لطفا از این تاریخ در این خانه را نزنید چون ما منزل تشریف نداریم. به قول مامان علی مردان خان ما اعیان و اشجار از این تاریخ در منزلی با نام با کلاس. معروف دبستان های لاهیجان بود , که اوایل سالهای. زن عمو رو هیچوقت سرپا ندیدم. فکر می کنم زمانی که دخترعموم یکساله بوده زن عمو از نردبون میفته و قطع نخاعی میشه و. یک تنه ازش پرستاری می کنه.