من و همسرم عاشقانه هم را دوست داریم. دور از جون صمیم گلی! این روزها شروع کردم به پر رنگ تر کردن حریم خصوصی دور. اون اینکه اجازه نمی دم به راحتی تحت قضاوت. من رو قضاوت می کنند نه اون چیزی که هست و گاهی نمی بینند و خب من صمیم سابق نیستم که بگم مهم خودمه که می دونم . زیرکانه طرف رو متوجه می کنم هی فلانی! فاصله مون باش . می نشستم روی یک صندلی و.

چقدر وقته که ننوشتم مطلب زیاده ولی فرصت نشستن و نوشتن نیست. امان از پسر کوچولویی که تموم توان مامانش صرف اون میشه. این روزها شدیدا دنبال آرامشم. البته ناشکری نمیکنم روزهای آرامیه همین که مجبور نیستم صبح زود بیدار شم برم سر کار میتونم با آرامش و خیال راحت بخوابم بعدش از بودن کنار پسرم لذت ببرم باهاش بازی کنم بغلش کنم غذا بخوریم با هم برام شیرین زبونی کنه همه اینا واقعا جای شکر داره. دارم تغییر میکنم انگار دارم یکجورایی بزرگ میشم یک جورایی عوض میشم.

خیلی دوس دارم بدونم تک تک همکارام امروز چه حسی میداشتن اگه جای من می بودن وقتی که همگی به یک جمعی دعوت میشن جز یک نفر که باز هم مثل همیشه به حساب آورده نمیشه. آدم های ساده را دوست ندارم.