تقدیم به عزیز غائب همیشه حاضر من. چندیست که ظلمات سایه ای از ابهام در وجودم ایجاد کرده. مردد به ای سو و آن سو گام بر می . دلم که برایت تنگ می شود . کاش حرف هايت با عمل يکی بود. هراسی نیست از این امید که ارزش صبوری ندارد? هفت قدم تا تو.

و خدایی که در این نزدیکیس. تو حس شعری و من شاعری بی واژه. سال به سال به روز می شوم. میان کاغذ های پراکنده ی خود قطعه شعری که سال ها پیش گفته بودم را پیدا کردم . من با چشم هایم نگاه شرقی تو را می دزدم. و با ظرافت تو خواهم آمیخت بی آنکه بدانم خود را. آنگاه که پنجره های مهتاب در بطن شب بیدارند. تو پری تنهایی من باش. که در انزوا مبحوس یک فاصله است. و با هر کلمه تو را می بوسم.

شاید دوباره دست به قلم بشم و از فروغ فرخزاد بنویسم. بی خوابی زده به سرم. مثل هر شب ,. رنگ آسمان مثل همیشه نیست. به نظر سرخ می آید. مثل وقتهایی که می خواهد برف ببارد ,. هوای قدم زدن افتاده به سرم. لباس می پوشم ,. و از خانه میزنم بیرون ,. احساس می کنم چند جفت چشم , شاید , از پشت پرده های سفید پنجره های نیمه باز , به من نگاه می کنند. شاید هم نه ,.

رفتن بیشتر یه خاطر یک دوست. من را ببخشید که این مدت نتوانستم آپدیت کنم و بهتون سر بزنم و الان هم تصمیم گرفتم به خاطر درس هایم و این که فرصتی برای سر زدن به وبلاگ ها ندارم این وبلاگ را برای همیشه ببندم. از این که همیشه به من سر می زدید و من را تنها نمی گذاشتید واقعا ازتون ممنونم. سلام دوستان گلم امیدوارم حالتون خوب باشه. من امروز می خوام براتون یک متن بگم. عشق درون چشم هایم را.

اینقدر سرگرم کنکور و درس بودم که نمی دونم چه مدت به این خونه سر نزدم. انگار یه بار سنگین روی دوشم سنگینی می کرد. منی که دوست ندارم توی ایران باشم و اینجا درس بخونم اما یه. کرد که این کارو بکنم. و حالا منتظر نتیجه کنکور ارشد باید تا اردیبهشت صبر کنم. واقعا که کنکور ارشد یه پروسه طولانیه . اصلا به نظر من درس خوندن توی ایران وقت تلف کردنه. زندگی توی ایران وقت تلف کردنه. هنوزم تو ی برنامه هام به هر قیمتی رفتن از ایران هست اما. شرایط و موقعیت ها باید جور بشه تا برم.