وقایع نگاری به سبک یک خبرنگار. رهايي با طعم پاييز و مزه زندگي. حالا در نيمه پاييز مزه روزها هم تغيير كرده است! باورم نميشد كه كولهبار برداشتن اين همه مشغله به همراه داشته باشد كه فرصت نكنم به اين خانه مجازي سري بزنم. در اين مدت باز هم اندر احوال پادشاهان تامل كردم. در اين 98 روز هم فهميدم كه پادشاهان بسيار شرايط سختي داشتهاند. بايد به تنهايي تصميم ميگرفتند و همه مسئوليتها بر عهده ميگرفتند. موضوع محوري اين شماره هم زنان است. اما پاييز با همه زيباييهايش براي من همراه با .

زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست هرکسی نغمه خود خواند و از صحنه رود صحنه پیوسته به جاست. خرم ان نغمه که مردم بسپارند . این مطلب رو برای آپ وبلاگ گذاشتم. شاید اگر دائم بودی کنارمیک روز میدیدم که دوست ندارم میخوام برم که تا ابد بمونمسخت برای هر دومون میدونم. خاطراتت صف کشیده اند! یکی پس از دیگری حتی بعضی هاشان آنقدر عجولند که صف را بهم زده .

ولي چند وقته واقعا به اين نتيجه رسيدم حالا كي اين حس لعنتي از بين بره خدا مي دونه.

من مستم و ميخانه پرستم . از هر طرف که بروی. گاهی حس می کنم عینک باعث میشه فقط در حد چارچوبش اطرافمو ببینم. برای همین گاهی عینکمو در میارم . چند همه چیز به همون وضوح قبلی نیست! باحس خوشایندی به اطرافم نگاه میکنم. و سرمست از قدرتی که برای تغییر. باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست.

زندگی بی هیچ وقفه ای در جریان است. امیدوارم دوباره بتونم اینجا بنویسم. بوسه بر گونه اش بزند. و آروم زیر نرمه گوشش بگوید. پن دلم برای اینجا و همه دوستای وبلاگیم تنگ شده بود. یک میز کوچک چوبی با دو تا صندلی. پندلم شمال می خواد با یه جنگل مه آلود.