گاهی آنقدر خسته می شوی که هیچ چیزی حالت را خوب نمی کند. دنیایی خیلی وحشتناک تر از این زندگی! اما اگر مرگ شبیه خواب عمیقی باشد که از همه چیز این دنیا دورت کند. اگر به وحشتناکی همه چیزهایی که بعد از آن اتفاق می افتد! نباشد مرگ گاهی دوست داشتنی تر از این زندگی ست! حرف هایی برای سال جدید.

از زندگي انچه را لياقتش را داريم به ما ميرسد نه انچه ارزويش را داريم. غم دنيا كه غمي نيست. روبروي من عزيزم روزگار روشني نيست. دائم از حال تو ميگم. حال من كه گفتني نيست. من يه عمره با خيالت. نوشته شده در سه شنبه هفدهم اسفند ۱۳۸۹ساعت 9 AM.

وبلاگی درباره وقایعی که اتفاق می افتد و نمی افتد قصدم این است تا دنیایی را آبی ببینم. بیوگرافی و رزومه کاری من. سایت آپلود عکس و فیلم.

حال و روزنوشتهای من در این روزهای نبادا! یاد تو شعری است تراویده در نیمه شبی! برای خود خود افشین داورپناه. یاد تو که می افتم. مهی غریب تا حوالی مژگانم پیش میآید. و طراوت هزار سالهی بلوطی کهن. یاد تو همین ستاره است. که گ ر میگیرد و میافتد. تو ناگهانی ر ز سیاه هستی. تا فردای روشنی که هست. می دانم که هست! چه چیزی بهتر از چشمهای تو برای جذب توریست! و گرنه چه چیزی.

سکوت آستانه های پاییز را. روبه روی شبهای بی کلمه گی ت. حالا دیگر چشمان به یک نقطه میخ شده ی پدر. به سمت بالکن بی قهوه و شمعدانی ت نمی چرخد. و می گذارد همه ی اشکهای دلتنگی ت را. با خط و خاطر محبوب دوردست ت. در انتشار بی جان همه شصت و چند سالش. اشکهای انتظار عبث ت را. به بازآمدن جان به انگشتانش. باز آمدن محبوب سنگی ات. ردیف به ردیف خاکستری درد.

زندگی یک تراژدی است برای آن که نمی فهمد و کمدی است برای آنکس که می فهمد! نامه ی پنجاه و هفتم. چشم هایم می سوزند و سرخ می شوند و من باز هم نمی خوابم! اصلا حرف ها جور نمی شوند کنار هم! بگذریم. نامه ی پنجاه و ششم. بودن ها و نبودن های یک موجود در حال انقراض هم برای خودش حکایتی دارد! کتاب هایم پر از نام لائوتسه ست. چیزهایی در این مغز وامانده قلمبه شده! .

بی صدا گریه می کنم این روزها در سکوتی سخت. ای دنیا مواظبم باش قلبم هنوز زنانه می تپد. جایی که گذرگاه دل محزونست. جایی که گذرگاه دل محزونست. آنجا دو هزار نیزه بالا خونست. لیلی صفتان زحال ما بی خبرند. نجوایی توأم با آرامش و سکوت. و این صدای سکوت چه دلنشین است.