آنان كه رفتنشان را تاب آوردم. احساس شهری بین راهی در من است. من در میانه ام ایستاده ام. این را فقط من می دانم و تو . خسته تر از آنم که بنشینم. با دوستانم دست می دهم. انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است.

تمامی موضوعات جالبی که به آن برخورد کنم در این وبلاگ خواهید دید. نه چنانم که تو گویی. نه چنینم که تو خوانی. و نه آنگونه که گفتند و شنیدی. نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم. بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم .

اسم من حمید متولد سال 72 .

ای که صدایم می شنوی. هرچه دل تنگت می خواد بگو. انقدر بزرگ که من بمیرم. تا همه به تو بگن. الاغ هم ادم می شود.

وقتی کسی را دوست دارید. حتی فکر کردن به او باعث شادی و آرامشتان می شود . وقتی کسی را دوست دارید. وقتی کسی را دوست دارید. وقتی کسی را دوست دارید. زمانی که در کنارش راه می روید احساس غرور می کنید . وقتی کسی را دوست دارید. تحمل دوری اش برایتان سخت و دشوار است . وقتی کسی را دوست دارید. وقتی کسی را دوست دارید. حتی تصور بدون او زیستن برایتان دشوا ر است .

روز بيست و هفتم آذر ماه سال یکهزار و سیصد و نود خورشیدی را مبدأ تاریخ برای شروع رسمی زندگی در پایتخت ایران زمین قرار می دهیم.