من با تو طعم گس تنهایی را چشیده ام. من با تو تمام ستاره های یأس را چیده ام. من با تا اعماق دردهای عظیم. من با تو به انتهای امید رسیده ام. من با تو تمام سکوت را گفته ام. من با تو عذاب جهنم کشیده ام. من با تو تازیانه های نفس را. بر جان بی رمق خویش دیده ام. من با تو درد و افسوس زندگی. من با تو آه که دیگر بریده ام. به دستت بوسه خواهم زد. که دست تو مرا اینگونه پروردست. دلم میخواهد از زیباترینها هدیه ای سازم.

چیزی که کم دارم زندگیست. نشسته بودم کنار پنجره و فکر می کردم که الان خودم را می اندازم پایین. الان خودم را می اندازم پایین. آدمیزاد به امید مرده هم هست. چشمهام را ریز کردم به نقشهء روی دیوار.

وقتی آمد بیشتر به فکر حرفهایی بود که زده تا حرفهایی که قرار بود بزنیم. همین موضوع سکوت را بیشتر از آنچه بود بینمان کش می داد. طوری نشست که بیشتر صورتش توی سایه خط داری که نور آباژور روی کفپوش اتاق می ریخت گم شود. سریع جوابم را داد تا دنبال حرف دیگری نگردم.

پاییز یعنی چیزی شبیه من. و ساعت 8 صبح گفتی که شام حاضر است! این ساعت لعنتی باز هم خوابیده. بعضی ها برای بزرگ شدن عجله.