دیگر روزگار وبلاگ نوشتن گذشته است. خیلی وقت است اینجا نیامده ای. آدم بعضی وقت ها چه راحت از تمام داشته هایش می گذرد و همه هستی اش را فراموش می کند. این روزها اما روزهای یادآوری است حتی برای بی خاطره ای مثل من که هر چه در ذهنش می گردد باز هم یادش نمی آید چه روزی تمام زندگی را از دست داده است. سر زد به دل دوباره غم کودکانه ای. آهسته می تراود از این غم بهانه ای.

از بستر تو می خواهد بارانی بسازد این ابر سترون. از بس نظر تنگ است. ظ روز یکشنبه ۱٧ اسفند ۱۳٩۳. گاه بره وار آنگونه آسان و سر به زیر می شوی. که تو را شکاری می بینم مطلوب و خود را کفتاری دندان برگلوی تو افکنده. نه تو آن بره ی دلپذیری و نه من آن. کنار پنجره به جبر دراز کشیده ای. محلول صابون و آ ب و پنبه. صدای سوت ممتد نشانگرهای ریتم قلبت.

کوروش در بوتیکش بدون رعایت هرگونه شئونات اسلامی. رفتم سراغ لپه ها تا برای نهار قیمه بزارم.