آن گاه که می گشایی شان. چنان که گویی پیش از این. پیش از این نیز بوده اند. و بر پیشانی و کمرم گذاشته اند. و زمانی که بر سینه ام نهادیشان. آن دو بال زرین کبوتر را. در پی آنها همه سویی رفتم. از پله ها بالا رفتم. گویی تو را لمس کردم. تن تو را برایم آورد. بادام نرمی رازناک تو را.

فریادهای زیر و رو شده ی من! یک شب آرام بهاری. یک فنجان شعر ناب می نوشم. دل م بهار می خواه د. روزی باد مرا هم خواهد برد. آلزایمر نوشته های دو دیوونه. من و دلم همیشه عاشق. دس ت ب ه تنه آیی هایم نزن ید.

حرفهای ما هنوز ناتمام . ناگهان چقدر زود دیر می شود. با همه پوچی از تو لبریزم. نه به فکرم که رشته پاره کنم. نه بر آنم که از تو بگریزم. همه ذرات جسم خاکی من. که لبالب ز بادهء روزند. با هزاران جوانه می خواند. هر نسیمی که می وزد در باغ. می رساند به او درود ترا. من ترا در تو جستجو کردم. نه در آن خوابهای رویایی. در دو دست تو سخت کاویدم.

چون اینجا میتوونم بی ترس و بی مهابا. و دور از هر تظاهری. اگر به سادگی سخن می گویم. هنوز با خنده های راستین. مرا بخاطر كودكی هایم ببخش. من اینگونه بزرگ شده ام. دختری از جنس ننه سرما. تو فقط مرد من بمآن! من قول میدهم تا ابد بانوی لحظاتت باشم. هیچ چیز جز مهربانی واژه هایت. فریاد بزن مرد من! .